De zeven!

Voor deze hele dag repetitie hadden we zoveel mogelijk kleren en latexpruiken verzameld. En het klopt: de kleren maken de man. En de vrouw. Het kostuum en de pruik brengen iedereen dichter bij en in het lijf van zijn personage. Je voelt ineens ook de uitstraling van De Sigaar. Raar toch telkens: je begint aan een regie met enkele ideeën die aansluiten bij de tekst. Sommige ideeën verdwijnen, andere komen in de plaats, acteurs zetten er hun stempel bij, toevalligheden geven hier en daar een duwtje. Tot waar we nu staan. Het geheel heeft iets van een surrealistische telenovella: met uitvergrote karakters, vormelijk opvallende accenten, muziek die er als tv-muziek onderschuift. Prachtig werk, Jeroen. De start van het stuk -recht uit de oude cabaretwereld- plaatst het geheel meteen wat boven de realiteit. Dat doen ook de kostuums: daar zit overal een tik aan. Kleurrijk, extravagant, onverwacht. Schoon werk, iedereen.

Al die elementen worden nu ineens bij elkaar opgeteld. Dat is veel: het belang van de hoge techniciteit van de speelstijl wordt meer dan duidelijk. Haperingen zijn dodelijk: al kent iedereen zijn tekst, een doorgedreven teksttraining is zeker nodig. Daar zijn we allemaal van overtuigd. Maar daar gaan we voor!